Os nosos parentes máis próximos: os francotiradores, os llaneros solitarios que abordelan os cafés de chineses de latinoamérica, os destazados en supermarkets, nas súas tremendas disyuntivas individuo-colectividad; a impotencia da acción e a procura (a niveis individuais ou ben enfangados en contradicións estéticas) da acción poética. (Déixeno todo, nuevamente Manifesto infrarrealista Roberto Bolaño)
E a boa cultura burguesa? E a academia e os incendiarios? e as vanguardias e as súas retaguardias? E certas concepcións do amor, a boa paisaxe, a Colt precisa e multinacional? Como me dixo Saint-Just nun soño que tiven fai tempo: Ata as cabezas dos aristócratas pódennos servir de armas.
